مهمان شش هفته ای

خب می دونم الان کلی همه از دستم شاکین که کجا بودم و اینا.راستش این مدت یه سری اتفاقات خوب وبد برام افتاد که فکر می کنم یک نشانه بود برام توی زندگی. اینکه چقدر راحت می تونم زنگیمو با دستای خودم خراب کنم بدون اینکه یک درصد بقیه مقصر باشن و اینکه چقدر باید قدر سلامتی مو بدونم.

2 3 هفته پیش بود که متوجه شدم بالاخره منم قراره مادر شم. حسه عجیبی بود. حسه بوجود اوردن یه موجود و اضافه کردنش به این دنیا.حسه مادر بودن. اما خوب از اون جایی که همیشه همه کار هام خرکیه خیلی دیر متوجه این موضوع شدم. روز بعد از اینکه نتیجه آزمایش رو گرفتم حالم خیلی بد شد.فرداش رفتم دکتر و در همین حد بگم که در عرض یک هفته 3 تا آزمایش خون و سونوگرافی(در انواع مختلف) و … دادم. حسه بدی بود از این بیمارستان به اون بیمارستان رفتن و وضع خودمم که تعریفی نداشت. تا اینکه شنبه بیمارستان بستری شدم و متاسفانه بچه ام رو از دست دادم.درواقع سقط شد و همه اون حس های خوب و جدید هم باهاش رفت. نمی دونم … همه بهم می گفتن که طبیعیه این حالت و خیلی از مادر ها هستن که این اتفاق براشون در ماه های اول بارداری می افته. به قوله یکی از این خانوم دکترا می گفت در 30 درصد موارد بچه باید به نفع مادر بره کنار و خوب منم جزو اون 30 درصد بودم.

دیدید بعضی وقتا خدا می خواد به آدم یه چیزایی رو نشون بده بسکه آدم آی کیوش پایینه و نمی فهمه و باید حتما چنین بلایی سرش بیاد تا بفهمه یه چیزایی رو. خیلی حسه بدی بود. غیر از یه بار که خیلی بچه بودم و به خاطر عمل لوزه ام تو بیمارستان بستری بودم تو زندگیم هیچ وقت این اتفاق برام نیوفتاده بود. من خیلی مغرورو بودم به سلامتی بدنم و اینکه کارم درسته. دقیقا یک سال و نیم پیش باید آزمایش خون و عکس از قفسه سینه و معاینه قلب و این جور چیزا ی دادم و هی پشت گوش انداختم. باید شش ماه پیش می رفتم دکتر زنان تا تحت نظر دکتر باردار می شدم. خیلی کار ها باید می کردم اما همه چیزو ول کرده بودم. اونوقت نتیجه شم این شد دیگه! ینی همه درد هایی که کشیدم کنار وقتی که با اون لباس بیمارا سوار ویلچر کردن تا ببرنم ازم سونو بگیرن خیلی حسه بدی بود.اینکه اینقدر ناتوان شدم که حتی خودمم نمی تونم راه برم و آدم ها رو می دیدم که سالمن و خودشون دارن راه میرن. این لحظه شاید یه ربع بیشتر نبود اما همین برام کافی بود تا بفهمم سلامتی چه نعمتیه.

همیشه فکر می کردم اگر بچه دار شم خیلی بیشتر مواظب خودم و اون هستم. اما جریاناتی که پیش اومد بهم نشون داد چقدر از حرفم تا عملم فاصله است. و همه این ها رو اون بچه 6 هفته ای می دید.ما ها هر چقدر هم که عوامل طبیعی و محیطی رومون تاثیر  داشته باشن اما خودمون می فهمیم که داریم تو این دنیا چه غلطی می کنیم که وضعمون همینه.اینکه شاید کار به جایی برسه که حتی بچه مون هم نخواد به این دنیا وارد بشه از دست کار های ما.

 

می دونم خیلی ها الان می خواد بگید که خودتو سرزنش نکن و … اما می خوام برای خودم بنویسم که چقدر توی زندگیم اشتباه کردم و فراموش نکنم تاوانی که برای این اشتباهاتم دادم.

بازم بر می گردم و بیشتر می نویسم. فقط اجلاتا عیدتون مبارک :)