رونوشت برای استادم

یه دوستی داشتم که از بهترین بچه های دانشگاه و دوره خودشون بود.هم فوق العاده باهوش و هم پر تلاش و در عین حال خیلی مورد تایید اساتید دانشگامون بود و و فوق لیسانس هم بلافاصله بعد از لیسانسش همون دانشگاه قبول شد .برای دکترا آزمون داد و در دانشگاه شریف پذیرفته شد.مدت ها ازش خبر نداشتم فقط در همین حد که فهمیدم ازدواج کرده و تا اینکه چند وقت پیش باهم تماس داشتیم و فهمیدم دله پری از محیط دانشگاه و رفتاری که با هاش میشه داره به طوریکه به مشکلات جدی روحی بر خورده و …

می تونم قسم بخورم به اندازه موهای سرم از این جور موارد تو زندگیم دیدم.منجمله خودم و همسرم.هر روز که می گذره بیشتر مطمئن می شم در دانشگاه های ایران تنها چیزی که اهمیت نداره پژوهش و علمه و از اون ور خورد کردن دانشجو له کردن اعتماد به نفس و روحیه شه!

انتخاب شدن برای درس خوندن در دانشگاه از امتحان مسخره ای به نام کنکور شروع میشه.آزمونی که باید در 4 ساعت 12 سال درس خوندنتو ثابت کنی! اون هم طبق معیار هایی زیر استاندارد!رقابت در بین جمعیت میلیونی وقتی رتبه قبولی بیشتر از 20000 نیست! و در همین مرحله میلیون ها استعداد و نبوغ پشت کنکور خفه میشه یا در رشته های نا مرتبط و در دانشگاه های ضعیف به فنا میره.(به وضوح چندین هم کلاسی با هوش و پر تلاش خودمو یادمه که چه جوری گرفتار رشته های مسخره شدن و حالا هم یا بیکارن ،یا کاری که انجام میدن ربطی به رشتشون نداره، یا ازدواج کردن و خونه دارن)

تو لیسانس اما حالا این بلا باید جوره دیگه ای سر یه عده بیاد.سر افرادی که حالا باید خودشونو با سیستم آموزشی دانشگاه وفق بدن.و اگه نتونستن محکومن به بچه درس نخون و دودر و نهایتاً به از دست دادن روحیه.مطمئنم خیلی ها این حسو تجربه کردن.می فهمن افتادن یا مشروط شدن تو ترم های اول یعنی چی؟ سنگینی نگاه  بعضی از اساتید و دانشجو ها.خیلی دیدم بچه های با استعداد و باهوشی رو که چون نتونستن تو اون چهار چوب  خودشونو نشون بدن چقدر لطمات روحی بهشون وارد شد و فقط بعضی هاشون تونستن خودشونو دوباره پیدا کنن.

فک می کردم شاید در فوق لیسانس اوضاع بهتر بشه اما متاسفانه همه چیز باز رو به تلخی رفت.اشتباه شاید از سیستم غلط آموزشی بود اما بدتر از اون نداشتن تعادل روحی و روانی در اساتید دانشگاه بود.من برای اساتید دانشگاه خیلی احترام قائلم و نمی گم همه شون این جورین اما به شدت باور دارم اکثرشون از نوعی بیماری روحی رنج می برن.کم کم دارم به این نتیجه می رسم درس خوندن مغز خیلی هاشونو از جنبه های دیگه از کار انداخته و فقط همون جنبه ای که به درس و رشته شون مربوط میشه داره کار می کنه.

خودم ، همسرم، خیلی خیلی از دوستانم متاسفانه داریم تاوان بیماری های روانی اساتیدمونو پس می دیم!آدم هایی که ذره درک و شعورشون به هیچی نمی رسه.از مغزشون حتی یک بار هم عبور نکرده که دانشجو هم آدمه نه برده!دانشجو حق داره غیر از درس کاره دیگه ای هم بکنه.دانشجو آزاده تا ازدواج کنه،آزاده تا کار کنه و خرج خانواده شو در بیاره،آزاده بچه داشته باشه،آزاده کلاس نقاشی بره،آزاده زندگی کنه مثل بقیه آدم ها.دانشجو آزاده عاشق بشه،دانشجو آزاده که مشکل خانوادگی داشته باشه.چرا اساتید فکر می کنن دانشجو یک ربات بی احساسه؟چرا میخوان همه رو مث خودشون تک بعدی کنن.تبدیل به آدم هایی که از صبح تا شب دلشون خوش کردن به اینکه تو دفتر یا آزمایشگاهشون نشستن و دارن مقاله می خونن و می نویسن!تبدیل به آدم هایی که دور خودشون یه خط کشیدن و همش به این بسته بودن خودشون افتخار می کنن!یادم نمیره استادی که می گفت من در دوره تحصیلم هیچ وقت مهمونی نرفتم!نمی دونم آیا واقعن این پز دادن داره؟و حالا بدتر دانشجو هایی که فکر می کنن زندگی یعنی همین.

دوسته من دانشجوی پذیرفته شده در دوره دکتری در بهترین دانشگاه ایرانه اما با یک احمق بازی استاد همه روحیه خودشو به یک باره از دس می ده.دیگه باورش نمیشه که اون همه درس خوندن و تلاشی رو که می کرده.حتی فکر میکنه اگر تا به اونجا رسیده همش شانسی بوده و چیزی از خودش نداره.

می بینید در هر مرحله یک سری از آدم ها نا بود میشن.اگر خیلی شانس داشته باشن و حاضر باشن از مملکتشون دل بکنن می تونن برن و خارج از ایران دوباره خودشونو پیدا کنن!و نگیم که تقصیر خودمون نیست.تا زمانی که وجود چنین اساتیدی رو در دانشگاه قبول کردیم وضع همینه.تا زمانی که کسی صداش در نیاد.من می خوام از خودمون، از دانشجو ها انتقاد کنم.چرا اینقدر که مسائل بی ربط به دانشگاه مثل مسائل سیاسی و ….برامون مهمه و فوری بر علیه اش تظاهرات راه می ندازیم اما وقتی به خودمون می رسیم وقتی به این سیستم کهنه و پوسیده وزارت علوم می رسیم هیچ کدوم دم نمی زنیم؟همه مون این وضعو تحمل می کنیم.چرا خودمونم نمی خوایم یه تحول تو دانشگاه راه بندازیم؟وزارت علوم و دانشگاه که در مقایسه با هیئت دولت و دفتر دستک رهبری خیلی کوچیکه پس چرا باید نا امید باشیم از اینکه نمی تونیم کاری برای خودمون بکنیم.نه فقط برای خودمون بلکه برای همه کسانی که بعد از ما قراره وارد این محیط مزخرف بشن.چرا فرار می کنیم و می خوایم خودمونو تو یه کشور غریبه پیدا کنیم؟

بازم  در آخر تاکید می کنم که نمی خوام افراد درس خون و کسانی که موفق بودن تو تحصیلشونو زیر سوال ببرم.فقط می خوام  بگم استعداد ، هوش ، توانایی و کوشش فقط در نمره و معدل و در فلان ژورنال مقاله اکسپت کردن،نیست.ما ها خیلی وقت ها حتی خودمون خودمونو هم قربانی می کنیم و بدتر از اون می خوایم بشیم مثل اساتیدمون و راهشونو ادامه بدیم!

پ.ن:یه مدتیه خیلی سرم شلوغ شده.بعضی وقتا دیگه خسته میشم از این وضعیت.از اینکه دم به دقیقه یا باید به استادم جواب پس بدم یا به مشاورم یا به رئیسم یا به پیمانکار.آدم خفه میشه بعضی وقتا از این همه کار.نمی دونم کی وقته استراحت کردنم می رسه اما واقعن بریدم.کاش کار بود فقط متاسفانه فشار روحی و برخورد استادم از همه بیشتر داره عذابم می ده.اگر کم پیدا شدم دلیلش همین که حوصله هیچ کاریو ندارم.