سربازی لعنتی

خوب آدم تا وقتی یه بلایی از نزدیک سرش نیاد،اون بلا رو باورش نمیشه.سربازی،چیزی که همش بهش فکر می کردیم و همه برنامه های زندگیمون به خاطرش به هم ریخت و چیزی که همش ازش می ترسیدیم.

خیلی احساس احمق بودن بهم دست میده وقتی میبینم یه چیز به این سادگی مثل یه غول شده برام.خوب شاید چو تا حالا بیشترین مدتی که از هم دور بودیم 15 16 روز بوده.اما حالا 45 روز.اونم تو یه شهر دیگه.سوسول خونم خلاصه خیلی رفته بالا می دونم اما خدائیش آدم با یکی هم 4 سال هم اتاقی باشه بخواد و ماه از هم دور باشن خوب دلشون برای هم تنگ میشه دیگه چه برسه به زن و شوهر.بعد هم هول اینکه 2 ماه همسر نمی تونه هیچ کاری بکنه و مسائل مالی و …امروز هم که تا یکی بهم می گفت چته عین غربتیا زرتی می زدم زیر گریه که آره شوورم سربازه و من بد بختم.یعنی خاک تو سرم که اینقدر گریه او ام.

فقط تنها چیزی که امیدوارم میکنه اینه که بعد این دوره دیگه هیچ چیز خارجی وجود نداره که به زور ما رو تو این محیط و تو این کشور نگه داره.

خلاصه اینکه ممکنه یه مدتی ننویسم.نه اینکه ناراحت باشم یا بخوام وبلاگمو ببندم.دلیلش اینه که دیگه حال و حوصله هیچ کاریوندارم.الانم که  مدتیه که تو ترک همه سرویس های اینترنتی هستم.فقط مونده گوگل ریدر.بعد هم می خوام یکمی به کار هام برسم.کار های شرکت هم که قربونش برم داره خفم می کنه.شایدم اگه حال پیدا کردم بر گردم.دلم برای همه چیز تنگ میشه.

پ.ن:ببخشید اگر جواب کامنت ها دیر میشه.جواب کامنت های پست های قبلی رو به زودی میدم