بچه های ابدی

راستش می خواستم تو این روزمره هام بنویسم که فیلم بچه های ابدی رو هم دیدیم.اما بعدش دیدم ارزششو داره که بهش یه پست اختصاص بدم.

این فیلمو من تو جشنواره ندیدم اما چون تعریفشو خیلی شنیده بودم و کلی هم نامزد دریافت سیمرغ بلورین و از این حرفا شده بود منتظر بودم که بیاد تو سینما و برم ببینم.

داستان فیلمو فکر کنم همه تا حدودی می دونن.این فیلم در مورد کودکان استثنائیه و می تونم به جرات بگم اولین فیلمیه که اینقدر قشنگ به این موضوع پرداخته.من کارای خانوم درخشنده رو خیلی دوست دارم هر چند که هیچ وقت به پای رخشان بنی اعتماد و تهمینه میلانی نمیرسه اما موضوعات جالبیو برای ساختن فیلم انتخاب می کنه.متاسفانه بر عکس داستان جالب فیلم،نه فیلم نامه اش خوب نوشته شده بود(وووووووای چه تخصصی شد یهو!)نه بازی بازیگراش خیلی جالب بود(به جز خود پسره که عقب مانده ذهنی بود و پانته آ بهرام) و نه کیفیت فیلم و … کلا فیلمو حیف کرده بود دیگه.

بعد از دیدن این فیلم خیلی دیدم نسبت به این بچه ها عوض شد.تو این فیلم نشون میده که بچه های عقب مانده ذهنی فقط از لحاظ عقلی ممکنه عقب مونده باشن و از لحاظ عاطفی و احساسی شاید از خیلی از ادم ها نیازمند تر و البته با محبت تر باشن.سادگی بیش از حدی که تو وجود این بچه ها هست شاید ارتباط با اون ها رو کمی سخت می کنه اما مثلا تو همین فیلم نشون میده که نگار چه طوری می تونه با علی ارتباط بر قرار کنه و خیلی راحت و سریع حس حسادتش رو هم از بین ببره.

تو سرچی که برای این فیلم می کردم به یه مصاحبه از کارگردان این فیلم بر خوردم که واقعا مکمله این فیلمه و بهتون توصیه می کنم که همه مصاحبه شو بخونید.فقط اینجا یه قسمتی از گفته های ایشونو می ذارم:

«آنها(کودکان استثنائی) هم مثل بقیه شاید خیلی بالاتر از آدم های دیگر دارای عواطفی هستند که بسیار پاک و منزه است. آنها از تمام زد و بندها و حقه هایی که ما آدم های معمولی دچارش هستیم دورند و خودشانند. با همه عشق و دوست داشتنی که می تواند در ذات یک انسان وجود داشته باشد. اگر چیزی را نخواهند عکس العملی نشان نمی دهند و اگر چیزی را دوست داشته باشند به شدت عکس العمل نشان می دهند و این خصلتی است که فقط در کودکان وجود دارد. به همین خاطر تلاش کردم آنها را به جامعه معرفی کنم آن هم نه با ترحم، چون آنها نیازی به ترحم ندارند. واقعیت اش را بخواهید این ما هستیم که قابل ترحمیم؛ ما که حق زندگی کردن را از چنین موجودات پاکی می گیریم و با مسخره کردن و بازیچه قرار دادن شان ضربات جبران ناپذیری به روح و جسم شان وارد می کنیم. من سعی کردم به جامعه بگویم که این آد م ها دوست دارند وارد زندگی اجتماعی شوند و باید بهشان فرصت این حضور را داد…..سعی کردم تلاش خانواده هایی را نشان دهم که برای تربیت این بچه ها چقدر سختی می کشند، چقدر زحمت می کشند تا این بچه ها را از آن حالت بدویت اولیه بیرون بیاورند و اجتماعی شان کنند و بعد، پس از این همه تلاش وقتی که آنها وارد جامعه می شوند، جامعه به شدت آنها را پس می زند و خانواده ها را دچار یأس می کند. به همین خاطر خانواده ها ترجیح می دهند که این بچه ها برای ضربه نخوردن و صدمه ندیدن در خانه ها بمانند و بیرون نروند. این چیزی است که من درباره اش احساس خطر می کنم و فکر می کنم ما نیازمند همین نهادها هستیم که به واسطه اش بتوانیم این بچه ها را وارد جامعه کنیم.»

و البته ناگفته نمونه تو خیلی از کشورها از این بچه ها سوء استفاده میشه.مثالا تو همین بچه های ابدی این واقعیت نشون داده شده و الانم که داشتم برای لینک مطلب بالا سرچ می کردم با لینک های زیادی مواجه شدم که به موضوع سوء استفاده جنسی از این بچه ها و رونق دادن فیلم ها و سایت های غیر اخلاقی از طریق اون ها،پرداخته شده.چیزی که خیلی از مسولین بهش توجهی نمی کنن و بدبختانه آمار این جور سوء استفاده ها هم کم نیست.

منابع و لینک های مرتبط:

کودکانی محکوم به حبس ابد

بچه های ابدی

پی نوشت1:یادم رفت بگم رفته بودیم کنسرت «مجید انتظامی» رو دیدیم.الانم اگه پی نوشت نمی کردم می موند تو گلوم خفم می کرد.هی می خواستم برم باهاش عکس بندازم هی نشد.وای ولی خیلی با حال بودا.من مجید انتظامی و باباشو خیلی دوست دارم.مخصوصا باباشو.

پی نوشت 2:افراد بی جنبه من فیس بوکم فیل تره هی فرت و فرت پیغام های خصوصیتونو تو والم ننویسید.(خانوم محترم پشمک) بد جوری رو اعصابیا.خوب بود اون موقع که ایران بودی منم میومدم تو فیس بوکت که هی  بسوزی.جنبه داشته باش دیگه.بیا همین جا کامنت بده وگرنه اسمتو فاش می کنم.

پی نوشت 3:وای اینقده ذوقولیدم کامنت های پست قبلیمو خوندم.اخی چقدر همه خوبن.من اینقذه خوشحال میشم مورد تحویل واقع میشم.ولی خداوکیلیش مرسی از همه.چند تا شو رو نمی دونستم و حتما می خوام تو نوشته هام رعایت کنم.

پی نوشت 4:با این پی نوشت ها گند می زنم به کل پستم.دقت کردین؟